Chantal Bietlot :: Art Site

Daar waar anderen hun vreugde uitdrukken, hun woede, hun angsten, hun nederlagen, hun overwinningen, door schreeuwen, door tranen of lachen, breng ik de gevoelde emotie over op het hennep. Door de keus van een muziek die in mij gevoelige snaren laat trillen, "grote muziek" of opera's, in een soort van gehoor verbonden, zie ik oude dromen, diep in mijn geheugen begraven herinneringen, verhalen, woorden, gedichten opduiken. ... Tederheid, verwarring, onrust, al deze trillingen worden dan op het doek weergegeven door strepen, lijnen, vormen, en kleuren die mijn gemoedstoestand weergeven: zacht en warm voor zwaarmoedigheid, harder, donkerder voor de benauwdheden en de onrust, kouder voor de opstandigheid en ’t slecht voelen. Alles lost zich in een ander op door het in evenwicht houden van vloed en ritme...


Maar dit werk gebeurt niet op rationele wijze, rechtlijnig! Het komt vaak voor dat mijn inspiratie de draad van de muziek verliest en van richting verandert door toedoen van een plotselinge angst, van een niet- controleerbare pijn, waarvan de hevigheid slechts zijn gelijke vindt in brutaliteit. Schilderen wordt dan een gevecht tegen een achterbakse vijand die zich diep in mij verschuilt en me van het schilderij verjaagt. Dan word ik weggevreten van de lust om op te geven, de loomheid, de angst om niet te kunnen uitdrukken wat ik in mij gevoel,... En ik voel me weer een klein breekbaar meisje, dat aan zich zelf twijfelt, verdeeld tussen de angst door de anderen niet erkend en begrepen te worden, en het onvermogen te voelen om de eenzaamheid op zich te nemen... Ik sluit me op of ik barst? Vervolgens, omdat ik oprecht blijf, omdat ik de dingen niet dwing, vindt mijn hand het gebaar terug dat het penseel leidt, en ziedaar mijn oor hoort opnieuw het muzikale bericht. En geleidelijk aan kom ik terug binnen in het doek, en de rust neemt terug bezit van mij. Schilderen is afdoend voor mijn evenwicht en mijn angstige natuur.

Het doek is als het ware mijn bevoorrechte gesprekspartner, die het monopolie in handen heeft, de exclusiviteit van mijn geheime tuinen. Het is zowel de geduldige vergaarbak, bekwaam om te luisteren als geen andere, en de uitdrukkende openbaring, verkondiging, van mijn intiemste deel van mijn bestaan. Dat is de hele schijnbare tegenstrijdigheid: ziehier dat op het ogenblik dat ik in het diepste van mijn onbewustheid duik, door een poging van totale ingekeerdheid (want ik spreek slechts met mijzelf), het doek, een schilderij geworden tijdens deze monoloog, zet, zonder opschik noch maskers, mijn intiem wezen ten aanzien van iedereen uiteen. En door andere blikken hernomen, verandert mijn ontwikkeling, voor iedereen enig wordend, ofwel in onderlinge vereniging met mij, en mijn gevoel wordt versterkt, ofwel door ze terug te sturen aan zichzelf, en het schilderij wordt hun spiegel. Tegenovergesteld aan de media inwendige onderzoeken in het private leven, onthult het doek mijn intimiteit maar stelt het niet tentoon. ..


Uitspraken verzameld door Andrée Desmet.